Rozdział 8

Z perspektywy Harre'go*

Jest 11, a my nie jesteśmy na zakupach. Dziewczyny stwierdziły że nie chce się Im chodzić po galeriach, a ja z Zayn'em tylko przytaknęliśmy wiedząc, że wykupiły chyba połowę całego asortymentu z ulubionych sklepów. Więc teraz chodzimy po centrum i rozmawiamy. Destiny jest szczęśliwa, a to jest dla mnie najważniejsze w tej chwili. Pomyślałem, że po powrocie z Polski możemy gdzieś pojechać całą grupą. W końcu Destiny ma jeszcze 2 miesiące, po czym idzie do szkoły. W międzyczasie ja będę musiał gdzieś wyjeżdżać na przykład na koncerty, spotkania, wywiady... Będziemy się wtedy mijać, dlatego chcę żebyśmy teraz spędzali jak najwięcej czasu razem.
H-Co powiecie, żeby po powrocie z Polski gdzieś pojechać całą ekipą? - Bałem się, że Destiny źle na to zareaguje. W końcu umarł jej tata. Nienawidziła Go, ale to w końcu Jej ojciec.
D-Z chęcią. - Moje obawy minęły. Panna Lewis uśmiechnęła się do mnie najserdeczniej jak tylko się da.
P-Co powiecie na Paryż?
Z-A później jakieś wyspy? - Perrie i Zayn spojrzeli na siebie porozumiewawczo, jakby czytali sobie w myślach. Zawsze sądziłem że ta dwójka jest niezwykła, a teraz tylko umacniali mnie w moich przypuszczeniach.
D-Z wami zawsze! - W tej chwili Destiny spojrzała na Perrie, jakby teraz one się porozumiewały telepatycznie.
P-Alee... wtedy to już musimy iść na zakupy!
D-TAK!
H&Z-NIE! - Wiedziałem że się wkopię z tym pomysłem. Ale z drugiej strony, zbliżę się do Destiny... dla Niej zniosę nawet te zakupy.

Z perspektywy Destiny*

Następnego dnia*

 Właśnie po raz ostatni żegnam się z ojcem. Wszyscy już chyba poszli, a ja pomimo wszystko siedzę nad Jego grobem i wspominam. Mówię do kawałków kamienia, ale czuję jakby przy mnie był. Po twarzy spłynęła mi jedna, drobna łezka.
D-Nienawidziłam Cię, teraz mi Cię brakuje. Popełniłeś wiele błędów, ale byłeś człowiekiem. Kocham Cię tato. - Wypowiedziałam, po czym obróciłam się i ujrzałam wzruszonego Harre'go. Podeszłam do Niego, po czym Go przytuliłam.
D-Ej, co się dzieje? Jutro jedziemy do Francji a Ty masz minę jakby Cię bawół kopnął. - Wyszeptałam mu do ucha, po czym ucałowałam w policzek.
H-Jak to jutro?
D-Emm, bo dzisiaj wracamy. Nie chcę tu siedzieć. - Hazza mnie objął, po czym ruszyliśmy do wyjścia z cmentarza. Wieczorem byliśmy już w Londynie. Przenocuję z Roksaną u chłopaków, bo w końcu mama i Daniel jeszcze zostali w Polsce. Siedziałam w ogrodzie, otulona w bluzę Harre'go. Rozmyślałam nad tym wszystkim co się ostatnio zdarzyło. Ciekawi mnie, dlaczego ojciec zmarł. Przecież był zdrowy... chyba że o czymś nie wiedziałam. Nagle ktoś mnie przytulił.
R-Przepraszam Cię kochana. Po prostu nie mogłam. - Zastanowiło mnie dlaczego Roksana rozpacza. W końcu to nie był pogrzeb kogoś z Jej rodziny. W sumie nie chciałam żeby płakała, więc wolałam żeby została.
D-Ej, spokojnie. Był ze mną Harry, a ja nie chciałam żebyś płakała, więc jest okej. - Roxi poszła do domu, widząc że chcę pomyśleć... w samotności. Zauważyłam postać zmierzającą w moją stronę. Naprawdę? Nie mogę posiedzieć sama? Zdziwił mnie fakt, że obok mnie usiadł Lou.
D-Czy to była podpucha? - Louis chyba nie wiedział o co chodzi. Przez chwilę milczał...
Lou-Jeśli chodzi o szpital, to ja tego nie planowałem.
D-Spoko. Eleanor jedzie z nami? - Zaciekawiło mnie to. W końcu nikt z zespołu jej nie lubił.
Lou-Tak. Chłopaki powiedzieli że jak wszyscy to wszyscy. Zaraz powinna tu być. - Po chwili milczenia Louis poszedł do domu. Zaczęło się robić coraz chłodniej, ale pomimo tego chciałam tu siedzieć. Myślałam, co łączy mnie z Harry'm. Znamy się tak krótko, a zachowujemy się jakbyśmy znali się od dziecka. Od takiego małego szkraba, który jeszcze dobrze nie chodzi a już ma przyjaciół. Nagle poczułam że ktoś mnie podnosi. Nie był to nikt inny jak Harry.
H-Przeziębisz się. - W jego głosie czułam troskę.
D-Puść.
H-Nie. Nie znasz jeszcze Danielle i... Eleanor. - Na imię tej drugiej skrzywił lekko usta.
D-Ej, kochanie nie denerwuj się. - Na słowo "kochanie" ukazał swoje dołeczki w policzkach.
H-Wiesz, kochanie... mam dla Ciebie prezent w Paryżu... - Nie zorientowaliśmy się, a byliśmy już w salonie. Cholera, wszyscy to słyszeli.
Lou-Kochanie? Czyli jednak? - Eleanor dźgnęła Louis'a w żebro. Harry mnie "odłożył" i poszłam się przywitać z Danielle i Eleanor. Wydawały się miłe. Nie rozumiem dlaczego nikt nie lubi dziewczyny Louis'a. Może czas pokaże Jej prawdziwe oblicze? Porozmawiałam chwilę z Nimi i poszłam do Perrie. Z nią rozumiałam się najlepiej.
P-Co jest między Tobą i Harry'm? Ani ja, ani Zayn nie możemy was rozgryźć. - Spytała się, uważnie mnie obserwując.
D-Przyjaźnimy się. - Posłałam Jej serdeczny uśmiech.
P-My znamy się krótko, ale mogę Ci powiedzieć że Harry patrzy na Ciebie inaczej. - Inaczej znaczy jak? Echh, loczek powiedział że ma dla mnie prezent w Paryżu... Może tam dowiem się czegoś więcej? Tylko że Jego najdłuższy związek trwał 2 miesiące! Trochę mnie to niepokoi. Ale słowa Perrie dodały mi otuchy, "Patrzy na Ciebie inaczej". Ona i Zayn tworzyli niezwykle tajemniczą parę. Tylko że została jedna rzecz... Chyba jestem zakochana w loczku...

Rozdział 8! Hohoho, mam nadzieję że się podoba. Tajemnica, wszędzie jedna wielka tajemnica, ale do czasu...

Pozdrawiam, Anne < 3